صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد/
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد/
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی/
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد/

شبیه یک منتظر در وبلاگ ستاره شبای ناپدیده، از نشریه موعود شماره 21 نقل کرده:
سکانس اول:
صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد



ஜ سكانس دوم............................جواز و عدم جواز ذكر نام خاص امام زمان(عج) ஜ
در متون روايى به بعضى از روايات برمى خوريم كه در آنها ائمه اطهار، عليه السلام، فرموده اند: از ذكر نام مخصوص امام عصر خوددارى كنيد. تعابير به كار رفته در اين گونه از روايات با همديگر بسيار متفاوت است. به عنوان مثال امام صادق، عليه السلام، در يك مورد مى فرمايند: نام مبارك صاحب الامر (امام زمان ، عليه السلام) را هيچ كس جز كافر به زبان جارى نمى سازد. همينطور در توقيعى كه از طرف وجود مبارك امام عصر، عليه السلام، براى عالم بزرگوار مرحوم صدوق صادر شده است اين چنين آمده است: هر كسى كه در جمع مردم نام مرا ذكر نمايد لعنت خدا بر او باد...

با توجه به اين گونه روايات تعدادى از علماى بزرگ اعم از محدثان و غير محدثان ذكر نام مخصوص آن حضرت را ممنوع و حرام مى دانند و مراد از نام مخصوص هم نام مبارك حضرت پيامبر اكرم، صلّى اللَّه عليه وآله، (م ح م د) است اما اين عده هم همانند همه علماى ديگر تلفظ به القاب آن حضرت نظير مهدى، قائم، حجت و منتظر و... را جايز و بى ايراد مى دانند.

ممكن است كسى اين سؤال را مطرح كند كه آيا اين حكم مربوط به تمام زمان و مكان و شرايط است يا مخصوص زمان و مكان خاصى است؟ لازمه پاسخ به اين پرسش آن است كه تمام روايات موجود در اين زمينه را مورد بررسى قرار دهيم آنگاه از طريق يك جمع بندى حساب شده نتيجه بررسى را به عنوان پاسخ سؤال مذكور ارايه نماييم.

بر اين اساس از مختصر بررسى انجام شده چنين به دست مى آيد كه در مجموعه حدود چهار قسم روايت درباره حكم ذكر نام مخصوص امام زمان، عليه السلام، وارد شده است. همانطور كه گفته شد در دسته اى از آنها بطور كلى ذكر نام آنحضرت ممنوع و حرام دانسته شده است در دسته اى ديگر علت عدم جواز ذكر نام امام زمان، عليه السلام، ترس و خوف از رسيدن ضرر جانى به آن حضرت ذكر شده است.

در بخش ديگر از روايات خود ائمه اطهار، عليهم السلام، و اصحاب بزرگوارشان در لابلاى سخنان خود نام مخصوص آن حضرت را بصراحت بر زبان جارى ساخته اند.
بالاخره در قسمت ديگرى از روايات گفته شده است كه ذكر نام خاص آن حضرت تا زمان ظهور ايراد دارد ولى اين كار پس از آن هيچگونه محذورى ندارد.

اما نتيجه نهايى از جمع بندى اين روايات پس از تقييد مطلقات آنست كه به زبان آوردن نام مخصوص امام زمان، عليه السلام، در امثال زمان ما كه شرايط تقيّه و خوف و توجه ضرر به وجود مقدس امام زمان، عليه السلام، محسوب نمى شود هيچگونه ايرادى ندارد يعنى تمامى روايات مربوط به تحريم به آن دوره و شرايطى ناظر هستند كه خلفاى جور و دشمنان ديگر در صدد دستيابى به آن حضرت بوده اند و ممكن بود از طريق ذكر نام آن حضرت به محل زندگى و سكونتشان آنها دسترسى پيدا كنند و در نتيجه از اين جهت خطرى متوجه وجود مقدس امام، عليه السلام، بشود.

علماى زيادى به اين برداشت از مجموعه روايات صحّه مى گذارند صاحب كتاب كشف الغمّة مى نويسد: فتوا و نظر من اين است كه منع تلفظ به نام مخصوص مهدى، عليه السلام، از روى تقيّه بوده است ولى اين كار در زمان ما اشكالى ندارد چون شرايط تقيّه به زمان و دوره ما صدق نمى كند.
باز در اين باره مرحوم شيخ حرّ عاملى در كتاب ارزشمند وسايل الشيعه مى فرمايند:
در مورد تقيّه و وجود خوف تلفظ به نام آن حضرت حرام است ولى در غير موارد تقيّه، احتمال ضرر و خوف حرمتى ندارد.